Soraya Castañuelas contemplo o
neno que está a xogar cun globo vermello e pensou no seu fillo. Naquel fillo
que fora vítima dun accidente e que na estrada deixara a súa vida. Nunca
pensara que unha persoa podía acumular tanta dor dentro. A cinco anos da
desgraza aínda lle doía o peito en cada pensamento, en cada salouco. A súa
xoia. O seu fillo único. A súa vida. Aquel día algo dela morreu. Soraya
Castañuelas bebe do café e queda coa ollada perdida no globo. Prefire mirar o
globo e non o neno. Calquera neno lle recorda ó seu ben. Pouco tempo gozou del;
tan só tres aniños. Tres aniños nos que viviu na gloria para tan só, nuns
segundos, trasladarse ó inferno, fundirse na nada, acocharse no silencio.
Soraya Castañuelas acende un cigarro e non quere saber nada de ter máis fillos.
Por isto xa hai meses que deixou ó seu home para dedicarse a vivir sen vivir.
Unhas pequenas bágoas asoman ó seus ollos. Límpaas con disimulo, deixa cartos
para pagar a consumición e marcha en silencio. Pensa no seu carrouchiño.
Café Aitana 39 da Valenzá.
Venres, 30 de maio de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario