Son o salvoconduto das ideas que pululan pero que están escondidas en algún recanto da miña memoria. Xa sei que algunhas veces trouso ideas raras e tolas, pero outras veces tamén deixo escapar algunha poética ou sentimental ou filosófica. Son o salvoconduto de pensamentos e sentimentos e ruxerruxes e esperpentos. Son o que son e non hai volta de folla.
Tan só deixo de ser eu cando estou cos biosbardos. Estar con estes é coma estar na gloria. Nese momento non hai versos nin loitas nin berros nin saloucos nin desexos nin branco nin negro; non hai nada. Tan só o tempo que pasa sen facer ruído. Son o salvoconduto dun soño que está aí pero que non se amosa. Son o aire que se queda quieto e o sol que non queima.
Corro polos carreiros da miña existencia para saber que estou vivo, que non afogo nun vaso de auga e que o alboroto, o barullo está aí, pero sen medo ó ruído. Corro e fago correr a esas ideas que saben choutar moi ben os valados e salvar os atrancos que asoman nas composicións dos poemas. Corro porque son o salvoconduto do meu tempo. Ese tempo que, en principio, é infinito e que todo o pasado sempre foi mellor. Iso din. Aínda que eu afirmo que non hai como vivir o presente. Por iso agarro as ideas e os pensamentos e os chismes e os sentimentos e os dixomedíxome e sácoos con forza e ó mesmo tempo con agarimo dese recanto da memoria para que se espallen polo mundo con rarezas, loucuras e filosofías. Son o salvoconduto deste momento.
Café Kibu. A Valenzá. Martes, 20 de xullo de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario