A soidade, ás veces, consiste en sentar ante unha presa ou unha vaira para escoitar o ruído da auga e coa banda sonora dos grilos e dalgúns paxaros. O ancián está só. O ancián anda cerca ou poida que pase dos 90 anos, e na pel das súas mans asoman ben ás vistas as décadas que viviu. Para máis aquel, leva xa dúas en soidade. Contempla como cae a auga e imaxina que ve a zapateiros e cabalos do demo sobre o remanso da caída. Imaxina, porque a súa visión xa non é o que era. Por iso agora opta, nos seus paseos, por buscar lugares con ruído, con estrondo, con vida.
O ancián responde ó nome de Secundino Lamelas. Cando responde. Porque tamén a súa audición tampouco é o que era. Aínda así, e a pesar dos seus achaques e da súa soidade, Secundino intenta vivir a vida a base de sorrisos e gargalladas. Non lle importa rir só. Ri agora mesmo ante o salto rocambolesco dun sapo, porque engarrou contra unhas herbas e durante uns instantes quedou co bandullo para arriba. Logo da risa pensou ó momento na soidade da súa casa, que se lle facía sempre enorme. Tiña fillos pero todos estaban lonxe. Ou dicíanlle que estaban lonxe.
Para evitar volver pronto para a súa casa, seguiu un pouco máis ante a presa do Segundo, na zona dos Lamas. Alí era feliz escoitando o boureo da auga ou esperando a rir ante o chouto dun peixe sobre o leito do Arnoia ou ante a presenza dalgún verderolo. E alí quedou ata que se fixo case de noite.
Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 8 de xullo de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario