Vindo de camiño para a terraza do café pensei que se me daba moito o sol no cocote igual me podía marear. A ver, creo que teño bastante aguante, pero nunca se sabe. Empezo a ter certa idade e a saúde, ás veces, vai ou non vai. Estou moi acostumado a andar baixo o sol, pero... Pero, que carallo, o que é heroe é heroe para todo. Incluso para perdoarlle a vida a un pombo. É que me crucei cun no atallo e, o condenado, non quería apartar. Era grande, era bonito de raio; pero fíxome fronte. Ademais, coa cabeza ben alta. “A ver, oh, que eu non che fixen mal ningún, non me meto contigo, déixame pasar”, así lle dixen. Só moveu a á esquerda un pouco, pero non apartou. Recoñezo que o mirei de mala maneira porque, para máis aquel, o sol seguía pegándome na noca.
Non obstante, e como heroe bondadoso que son (bondadoso ou benévolo, que é o mesmo), fun eu o que apartei subindo polo valado que había á miña esquerda. Iso si, serie heroe bondadoso nos actos físicos (ou benévolo, repito), pero mentalmente deixeille caer catro sentenzas e con xestos e incluso acenos cos que lle quixen demostrar que non lle tiña medo. O malpocado, por esta vez, nin se dignou mirarme. Confeso que sentín vergonza de min mesmo. E foi nese momento cando tamén pensei se non sería o sol que me caía na caluga que me estaba afectando. Ó mellor xa me fervían algo os miolos. Ou o entendemento. Eu que sei...
Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 9 de xullo de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario