Espérame no ceo é o título dunha película que Antonio Mercero rodou en 1988. Eu cada vez que leo ou escoito a palabra ceo noto como a imaxinación ou o pensamento se me dirixe cara á arriba. De todos é sabido a miña paixón por ese espazo que non ten fin. Ou simplemente por flotar polo universo. Tamén, si, por explorar outros mundos... se os hai. Eu creo que si.
Espérame no ceo. Bonito título para dicirlle a calquera que eu o espero onde queira. Durante un tempo prudencial, iso si. Non vou estar toda unha vida esperando por alguén que ó mellor non vén; cando teño tantas cousas por facer por esas galaxias infinitas. E se alguén me quere esperar a min, prometo que irei. Se tardo en chegar, que non desespere. Repito, andarei recoñenendo os confíns do universo.
Agora ben, tamén é verdade que cando leo ou escoito a palabra ceo, axiña se me vén á cabeza a palabra inferno. Que carallo, é unha palabra forte, incluso bonita e moi apetecible. Pois de cando en vez gústanos ser malos e formar un inferno ó noso arredor. Ou sexa, revolucionar ou alborotar o mundo. O ir de bos pola vida tamén cansa, mesmo por veces esgota. Deixar caer de cando en cando algunha semente de maldade é como abrirlle a porta un pouco a ese demo que levamos dentro. Para que tome o aire. Ata o maior inimigo necesita un alento de vida. Acaso non nos gusta quedar pasmados ante o lume dunha lareira? Pois no inferno é bonito ver como arden os farrapos da miseria e as aldraxes das conciencias. Así é que espérame no ceo, que vou explorar un pouco o inferno.
Café Kibu. A Valenzá. Mércores, 21 de xullo de 2021
Precioso
ResponderEliminarOhhh. Grazas, Katy.
Eliminar