Para saír da casa ás catro da tarde en pleno verán hai que botarlle peito, hai que ter valor. Como fun á mili, pois... “valor: se le supone”. Teño valor e teño peito. Raquítico pero peito. Saín e díxenlle ó sol que non me molestase. El, obediente, acochou ou ocultou detrás da única nube negra que había no horizonte. En verdade que quedei algo abraiado, e pensei que o patrón da nosa galaxia sabería que eu era fillo do meu pai. Se o sabe, entendo o seu proceder. Porque o meu pai máis dunha vez insultaba ó sol. Era o pecado máis forte do meu pai: me cago no sol! E cando meu pai se cagaba no sol, tremía o mundo. E tremía eu, claro. Nunca me puxo a man encima, pero verlle aquela cara de vinagre cando se cabreaba ou escoitarlle aquel “me cago no sol!”, era o acicate ou a aguilloada para rezar con forza para que as vacas guiasen ben (ó arar, por veces, había que ir diante delas para que non saísen do rego), pois se nun momento dado se torcía o suco ou levantaba coa rella do arado algunha verza branca das que se puñan entre os pés das patacas ou do millo, aparecía aquel “me cago no sol!”, e eu sabía que iso era aínda peor que insultar ó de Arriba.
Seguro que o sol intuíu que eramos do mesmo sangue e colleume medo. Por unha vez gústame que algo ou alguén me teña medo. Non obstante, mirei para a nube negra e berrei un grazas; para ela por estar aí e para o sol por obedecerme e respectarme. Ás veces é bo simular que un é malo para que te respecten un pouco.
Café Kibu. A Valenzá. Venres, 2 de xullo de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario