Rematou a etapa do Tour e saín. Saín porque teño que saír. Se me quedo igual afogo de angustia ou morro de desesperación. A etapa do Tour acabou no alto de Luz-Ardiden. Durante uns 50 metros soñei, soñamos con Enric Mas, pero cando Pogačar arrincou, alá foi, xa rebentou ós tres que o acompañaban. Enric Mas entraría finalmente de cuarto. Non obstante, foi bonito soñar durante uns segundos, uns bonitos segundos.
Para saír prepareime ben. Ou armeime; case mellor. Auriculares ós oídos para escoitar unha mestura de temas musicais que poden ir desde unha banda sonora ata Metallica; ou desde Glenn Miller deica Fuxan os Ventos ou Guadi Galego ou Víctor Manuel ou Bruce Springsteen ou The Teta´s Van, ou Dizzy Gillespie... Coloquei o bozo sobre a cara e gardei no peto do pantalón a lista da compra. Só son catro cousas xustas, pero teño que anotalas. Se non as anoto, ó mellor, cando chegue ó supermercado, xa non lembro nin a primeira. A miña memoria xa non é o que era. Para min que quere cabalgar xa polas pradarías do meu cerebro o puto alzhéimer. Por isto do alzhéimer tan é bo que saia: para lembrar ben o camiño polo que transito. Teño medo a que se me esqueza. E se non sei por onde vou, non podo saír. Se non saio sufro, peno, afogo, morro.
Mañá hai de novo outra etapa do Tour de Francia e ó rematala, máis ou menos, levarei a cabo a rutina de hoxe. Todo por saír. Non vaia ser o demo que...
Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 15 de xullo de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario