Hai xa uns días que lles dixen ós meus que cando morrese me puxeran o seguinte epitafio: “Alá vas! Escribe o que vexas”. Acabo de ir e, maldita sexa, non vexo nada. Tan só escuridade. Non vexo, pero si sinto. Sinto que me fun e, fóra de catro gatos, digamos familiares, a ninguén se lle acabou o mundo porque me fora. O camiño é escuro pero sentín claramente como os vermes empezaban a facer das súas. Por pouco tempo, grazas a Deus, pois como teño pouca carne, logo chegaron ós ósos. E nos meus non rilla calquera bicho.
Como o cranio aínda é moito máis duro de roer, seguen aí medio aletargados algúns recordos. Algúns recordos do meu pasamento, digo. Como que lles insistira ós meus que me enterraran baixo o son da banda sonora de “Baixo o fogo”, de Jerry Goldsmith. E que me puxeran sobre o peito algún libro de lectura. Por se aquel.
Por se había vida no máis alá e tiña opción de facer algo. Nin morto me quero aburrir! A ver, en principio non hai nada. Xa dixen: só escuridade e silencio. Silencio moito. Escuridade aínda máis. Os vermes metían algún ruído cando o intentaron cos ósos. En principio nada, pero... e se pasados uns días hai algo? Se máis alá do infinito aínda ruxo un pouco? Se o meu pasamento só foi un instante de dúbida, un lapso de existencia? Non, o que foi xa foi. E non hai volta. Pouco máis podo dicir; que alá fun e que escribín o que vin, perdón, o que sentín.
Café O Chicote. A Valenzá. Xoves, 29 de decembro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario