Rachei o peito, máis en concreto, as costelas do lado esquerdo para sacar o corazón coa man dereita e para que os curiosos visen como latexaba. Bombeaba sangue, amor, ilusión, xenreira e carraxe. Que besta es, me dixeron. Mireinos de fronte e ameaceinos con arrincar alí mesmo un ril. Son capaz de vivir sen órganos internos! Sempre vivín do aire!
O corazón na man seguía a bombear desexos que se agochaban detrás dun espello ou baixo o voo dun vestido azul. Claro que a esas alturas (notaba como os latexos cardíacos ían a menos) igual era de cor verde. O vestido, digo. O corazón seguía a estar vermello de sangue, pero cunhas certas sombras que xa asomaban polo ventrículo esquerdo. Tiven que dicirlle ós curiosos que o tiña que meter dentro do peito ou do costelar, que a agonía empezaba a ser patente. Entendéronme e animáronme.
Co peito xa pechado, a vida xurdía, abrollaba con forza de novo e as asaduras iniciaron un baile caribeño en pleno inverno. Eu bailei un fandango, pero torcéndome un chisco cara ó ril dereito. Por se tiña que arrincar algún prefería que fora este. Que apandase un pouco co peso do meu corpo. Os curiosos non tardaron en mirarme ó nesgo, ó biés, ó través. Murmuraban ou borboriñaban de que eu non estaba ben. Estrañeime deses ruxerruxes porque, eu, estaba a vivir o espírito do Nadal. Espírito cheo de latexos coas ilusións dun neno. Que, aínda sendo neno, o corazón bombeaba sangue, amor, ilusión, xenreira e carraxe.
Café O Chicote. A Valenzá. Venres, 23 de decembro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario