Nunha desas noites nas que non queda outro remedio que erguerse da cama para ir ó baño, e xusto cando quixen abrir a porta deste, zas, un resplandor iluminou o principio do corredor do meu piso. Xa chegaron! A exclamación saíume así, tal cal e tan rapidamente. En clara referencia, por suposto, ós extraterrestres ou alieníxenas. A ver, tal resplandor ás cinco da mañá é para desconfiar.
Achegueime ata a entrada do piso; non con medo, pero si con respecto. Porque sabía que no moble da entrada (creo que lle chaman recibidor) non temos nada que emita tal luz, tal resplandor. Ó chegar vin que, efectivamente, alí existía un aparato que nunca vira. Despois caín na conta de que xa, nunha tarde, oíra un ruído estraño que ata me asustara un pouco porque me pillara distraído e porque sabía que alí non había nada que metese ruído. Esperei un chisco e o aparato, “o obxecto espacial” (anano, iso si) volveu emitir o resplandor e o ruído. Agora xa sabía que era o causante de tal aventura galáctica.
Cando llo contei a muller ó día seguinte, a condenada partía de risa porque ante as miñas opcións de obxecto espacial ou de adorno de Nadal, confesou que era un ambientador. Así de simple: un ambientador. Que emitía luz e facía ruído. En plena noite. Como para non pensar nos extraterrestres. Eu, tan afeccionado a eles.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Xoves, 12 de xaneiro de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario