El segue o ritmo da música cos pés. Ela acompaña o tema musical coa cabeza. Os dous están sentados nunha pedra, ó sol, e co mesmo auricular, o que significa que están moi xuntos, case pegados, pero sen tocarse. Non obstante, ela oe perfectamente os latexos do corazón del. El, de esguello, ve un certo rubor na cara dela. El, ós cachos, raña a cabeza. Ela, por veces, tamén quere seguir o tema musical cun leve asubío. A el faille graza a postura dos beizos dela. El sorrí.
O tempo pasa e todo cambia. Entre eles tan só cambiou o tema musical, que avanza. Aínda que tamén é verdade que unha certa calor sobe polos corpos del e dela. No alustro, no instante que vai no cambio dunha canción a outra, míranse os dous, ós ollos. O rubor dela aumenta. Os latexos del máncano no peito. Aí xa cambiou algo: un tic nervioso e desexado no que, tanto el coma ela, sen saber como (ese tic nervioso?), rozaron as pernas.
Aí o tempo non pasou. Aí o tempo detívose e todo quedou en silencio. Menos o tema musical. Pero el e ela non estaban xa como para caer na conta de que estaban escoitando algo, de que alguén cantaba. Todo, para eles, estaba en branco, calmo, plácido, quedo. Ela só pensaba que el estaba nervioso. El só vía que ela vestía de azul. Un berro na distancia de alguén rachou o silencio. Eles espertaron do soño ou da fantasía e ergueron da pedra. Soaba xa outro tema musical nos auriculares del.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 22 de xaneiro de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario