Sento sobre nubes de algodón e un arado de pau abre o rego dunha memoria infantil. Memoria que brinca por entre as toxeiras dos recordos, de cando un can de palleiro me buscaba para pasar o tempo. Deixo que o sorriso aflore ós meus beizos ó debuxar o tic dunha perna traseira do Uriarte e meneo a cabeza ó pensar nos continuos ladridos que deixaba escapar diante do burro que estaba a pacer tranquilamente e sen meterse con ninguén. Pero o Uriarte dálle que dálle durante toda a mañá o toda a tarde. Ás veces cansaba xa, acababa coa paciencia. Dáballe uns lostregadas e, logo, abrazábao. Baixo das nubes de algodón e contemplo o ceo azul da vida que pasa mansiñamente.
Maceda. Xoves, 12 de xaneiro de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario