O
froiteiro está medio cheo de mazás, formando unha pequena pirámide. No alto de
todo está a que ten unha cor máis amarela. Todas as demais son abondo verdes.
Como a primavera. Levanto do asento e vou coller unha. Cal? Teño exactamente
tres pasos para pensar. Non necesito tantos. De antemán sei que vou coller a
máis madura, a amarela; precisamente por iso, polo de madura. Para que co paso
do tempo non se poña aínda máis e máis madura, ata chegar a ese momento no que
xa non vale, no que xa podrece. Non me gusta a froita madura. Estiro a man
esquerda e collo a xa condenada. Ao collela empurro nas outras e a pirámide
vense abaixo. Finco os dentes de cabalo na mazá. Gloria bendita!
Finca
Fierro. Xoves, 3 de maio de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario