Non
se poden escribir palabras de auga. Axiña dilúen, fuxen, desaparecen. As
palabras teñen que ter a consistencia do cemento, os seus parágrafos asimilar
bloques. Aínda que, iso si, ese cemento e eses bloques hai que amasalos con
cariño, con nostalxia. Cando a frase leve explícita unha certa dureza, hai que
meterlle entón un puntal. E se todo o artigo, todo o relato precisa dun cabreo
continuo, dunha dor que doe, entón xa é preciso unha columna cun forte
encofrado. Pero, ao rematar, a obra ten que estar curada de espanto, é dicir,
coas súas tiles e as súas parénteses limpas e claras. As palabras de auga non
constrúen unha morada. Esta hai que facela con claridade e certa consistencia.
A morada, a casa será o celme da nosa vida.
Cafetaría Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 16 de maio de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario