DÚAS ANSIAS, DOUS PODERES

              Dúas ansias. Dous poderes. Mediados dos anos setenta, xusto ao pouco de finar o Excelentísimo. A ansia de amar. A ansia da liberdade. O poder da igrexa. O poder da garda civil, das forzas vivas. Así podo iniciar e inicio a crítica da película galega de moda, “Vilamor”, que Ignacio Vilar rodou polas montañas luguesas. A ansia de amar e a ansia de liberdade correspóndelle ao celme mesmo da película. E os dous poderes asoman nunha escena na que o crego da aldea solta unha desas frases que o din todo, dirixíndose ao seminarista Breixo cando querer mostrar o seu parecer: “deixa que os grandes resolvamos isto”. E os grandes alí presentes eran el (a igrexa) e a garda civil. Era a realidade desa época.

              Dúas ansias. Dous poderes. Tamén dous mundos. O que quere cambiar a actriz Sabela Arán co seu personaxe de alma mater da comuna que se instalou nese recanto do noso país e o que quere conservar o seminarista Rubén Riós porque ve cómo está a piques de derrubarse.

              A pesar da responsabilidade de realizar unha historia sobre esa época crítica, na que aínda non se sabía para onde iría o noso país, Ignacio Vilar sabe coser os fíos da seriedade, do drama da situación (quéirase ou non, unha comuna naquela época era un auténtico dramón para unha aldea rural) e intenta relaxar ao espectador con algunha que outra escena cómica, como a que amosa cando o crego confesa a unha velliña do lugar. Ver o plano da confesión é para rir a gargalladas, principalmente coa postura da velliña.

              Ao final, xa se sabe, e porque é lei de vida, os dous poderes esfúmanse pouco a pouco ante o empuxe do amor e da liberdade. É que o slogan de “Vilamor” podía ser moi ben o de “amor e liberdade nun recanto do país” ou “amor e liberdade nun recanto da historia”. Porque as ansias daquel e as ansias desta sempre saen vencedoras de todas as batallas e, por conseguinte, de todas as guerras. Remato destacando por suposto o respecto e a ensinanza das distintas linguas que asoman neste bonito filme que, para máis aquel, é galego, de Ourense.

              Finca Fierro. Mércores, 23 de maio de 2012