Racha
o espello tras o golpeo dunhas palabras de fame que se dixeron dende o corno de
África. Fame pola riqueza, pola fartura de Occidente. En cada cachiño hai un
reflexo mirrado e uns ollos nos que se le tanta miseria que asustan. Voa a miña
ansiedade por enriba da sabana e deixo que unha bágoa detrás doutra lágrima
pinguen nunha lagoa seca na que morderei o silencio para non berrar na
inmensidade da nada. Hai dor na incomprensión dun mundo indolente, insensible
ante a calamidade dos demais. Despois, máis alá do ruído, queda o lamento que
non se evitou, porque o transcorrer do tempo é coma un pasado que se pecha cun
cadeado para que o remordemento non o consiga abrir. Cada mundo que aguante o
seu vivir.
Finca
Fierro. Venres, 4 de maio de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario