RONSEIS DA VIDA

              Queda o tempo colgado no camiño e o ronsel dun avión marca o suco que deixa a vida. Hai ronseis que se esfuman axiña e hainos que son practicamente eternos. Hai ronseis que xogan ás agachadas por entre as nubes negras e brancas, grises e alaranxadas. Pero tamén hai ronseis que se acochan sempre e tardan un mundo en deixarse ver. Queda o tempo colgado nunha tarde dominical e o rapaz do conto contempla os ronseis dos avións desde un penedo do monte Medo. Quere o neno ser paxaro para seguir todos eses ronseis, que sabe que deixan o risco que vai marcando unha vida máis alá da inocencia. Os ronseis da vida marcan o ceo cos gases da experiencia. Queda o tempo colgado dun conto inventado.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Mércores, 28 de novembro de 2012