CON DESTINO Ó AUTOBÚS

              Desde a distancia, Uxía Cámara Paderne contempla o autobús na parada e acelera o paso porque ten medo que non chegue a tempo para collelo. Uxía Cámara empeza a abanicar coas mans e coa intención de que a vexa o condutor. Non sabe moi ben por que, pero dálle na espiña que non vai chegar. Isto angústiaa un pouco. A espera dun novo autobús faríaselle eterna. Sabe da impuntualidade dos mesmos. Sabe que vai co tempo xusto para o seu traballo. Uxía Cámara Paderne empeza a correr xa coa angustia no peito. E cada vez bracea máis. Pouco a pouco o sufoco fai que as cores se lle suban á cara. Báilanlle as tetas e a suor xa baña todo o seu rostro. Incluso ata semella que unhas bágoas de impotencia queren asomar nos seus ollos. Oe xa claramente o ruído do motor do autobús. Berra xa a pleno pulmón, cos poucos folgos que lle quedan. Non pode correr máis. Pero chega, respira e o autobús tarda aínda cinco minutos en saír.

              Cafetaría Agarimo de Ourense. Venres, 12 de xullo de 2013