Teño
medo de chamar polo ruído porque pode chegar atado ó silencio. Despois non hai
que desate o nó da discordia. Ante o medo de querer o que non se desexa, o
mellor é non pedir nada. Que o ruído quede bailando coa algarada, co alboroto e
que o silencio acougue na escuridade dun suspiro. Ou dun salouco. A verdade é
que o silencio dorme en calquera páxina en branco e chouta entre a soidade e a
nostalxia, entre a noite e a melancolía. O peor é que se non chamo a ninguén,
eu mesmo quedo en silencio. E ás veces é necesario un chisco de barullo. Para
participar. Para botar fóra ese desacougo da nugalla, da galbana. Tanto
silencio produce preguiza. E catro berros ben lanzados deixan a un medio
liberado e con ansias de volver de novo á quietude do silencio. É o máis bonito
que ten este, a calma, a quietude. O ruído é movemento, o silencio é sosego.
Café
Oren Express da Valenzá. Venres, 19 de xullo de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario