Entra o aire polo título dun
capítulo e asubía por entre as liñas do primeiro parágrafo; logo, acomódase
xunto a un pensamento que bailou baixo unhas sabas brancas. Por pouco tempo. Os
ronquidos de Viviana Bombillas Sánchez mandan ao garete ese pensamento e a
novela transcorre mansamente pola vida desa muller, xa vella, que viviu baixo
os efectos dunha posguerra na que se sentiu máis morta ca viva. Viúva moi nova,
con catro fillos pequechos, escribiu a súa historia coa tinta vermella do seu
sangue nun caderno cheo de ringleiras que estaban torcidas. Fixo versos con
palleiros de herba e compuxo música berrándolle a dúas vacas e catro ovellas.
Conseguiu estudar aos fillos e, hoxe..., hoxe séntese soa nunha casa grande, de
pedra, fría e coa soidade rabuñándolle a alma. Non obstante, sabe que a súa
vida aínda lle vai dar guerra a ese diario que imaxina entre as sabas brancas
ata que os ronquidos se apoderan dela. Viviana Bombillas Sánchez sorrí e senta
na cama a modiño para non espantar os pensamentos.
Café Agarimo de Ourense. Luns, 8
de xullo de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario