Sei
que teño que fincar os cóbados, pero, sinceramente, non teño ganas. A traxedia
ferroviaria en Santiago de Compostela deixoume así como para o arrastre. Hai
novas que “acojonan”, que funden. Esta conseguiuno. Pola súa magnitude. Pola
súa bestialidade. Polo seu achegamento. Por producirse case no día grande da
nosa terra. Ademais, foi desas novas nas que os mortos van caendo coma
contagotas. Empezaron con 10 e remataron (no momento de escribir isto) con 80;
o que significa que, as cifras, mandábante cada vez máis a un pozo sen fondo.
Amigos de Baños de Molgas que, grazas a Deus, se baixaron en Ourense. Rapazas
de Xunqueira de Ambía falecidas. Todo suma para que a tristeza aniñe nesa
memoria que marca uns feitos, unhas datas. O momento non é propicio para
plasmar a dor nun papel, pero polo menos que isto sirva coma unha homenaxe,
coma un respecto para esa xente que non acadou chegar ó seu destino. Fixen de
tripas corazón e escribín.
Café
Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 25 de xullo de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario