Hai
un sitio no que confeso que me gusta escribir. E outro no que me gusta pensar
no que quero contar. Unha cafetaría é o primeiro e a Costa da Gándara, ou sexa, a viña que traballo é o outro. Nas
cafetarías, o propio café e o ambiente son os causantes de que teña ganas de
usar o bolígrafo. Na viña… na viña teño todo o tempo do mundo para pensar en
futuros relatos. O traballo relacionado coa viña non é que esixa un gran
esforzo físico (en comparanza, por suposto, co que realizaba antigamente, é
dicir, tres vacas e un burro, arados de pau e ferro, fouce e fouciño, sacho e
aixada, gadaña e miseria), pero tamén é verdade que incluso aquel, o da viña, e
ao ser durante moito tempo, chega a cansar, incluso ás veces é tan sacrificado coma
o, chamémoslle, primitivo. Na viña impera máis a monotonía e a lentitude. Na
lentitude é onde acontece o meu calvario… os pés. Prefiro percorrer 50
quilómetros andando antes que traballar unha gabia de 50 metros. Prefiro cavar
co sacho ou peta antes que atar ou baixar as ramas das vides. Entón, cando a
canseira me ataca polos pés, é cando o pensamento de futuros relatos se vai
para o carallo. Cando ataca a fatiga non hai pensamento que valga. Ou si… o de
rematar axiña con ese suplicio. E non digo xa o día da sulfata. Ese día, a
maiores dos pés, asoman pola noite as cambras nas pernas. Alá foron os futuros
relatos.
Cafetaría
Menfis de Ourense. Venres, 5 de xullo de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario