O SILENCIO NON FAI RUÍDO

              O home coa capucha canta por entre unha carballeira e outro deixa escapar o fume do cigarro ó que lle acaba de dar unha chupada. A lúa asoma polo alto dun outeiro e catro estorniños pasan voando por diante dos meus ollos. A lúa está chea. Os estorniños son negros. E o silencio non se oe. Silencio.

              A canción remata cun regateo, cunha reiteración que xa cansa, que xa aburre. Cruzo os pés por debaixo da cadeira. Cando me saia da gana ou cando me canse descruzareinos e botareinos para adiante. Entran dous rapaces medio pelexando. Ríndose. Tamén a lúa vella sorrí e me chisca o seu ollo esquerdo. Quedo pampo e en silencio. Porque o silencio non se escoita. Silencio.

              Cinco lobiños ten a loba. É mentira. Eu tan só lle vexo tres e, pobriños, dá gusto velos. Quizais os gandeiros non pensen igual, pero… Pero vexo un becerriño pequeno e, pobriño, dá gusto velo. Todo o pequeniño se fai querer. Ata o mal bicho cando é cativo. O que pasa é que a este contemplámolo en silencio. Porque o silencio non fai ruído. Silencio.

              Cafetaría Pabellón de Ourense. Mércores, 25 de novembro de 2015