Louis Armstrong pon o son da trompeta e Ella Fitzgerald a súa voz. Aí é nada! E mentres Ella Fitzgerald mira apampada e sorrindo a Louis Armstrong, este deixa escapar esa voz tan súa, tan grave, tan escangallada, pero tan preciosa que a min non me queda outra que quedar caladiño, mover os pés e a cabeza para seguir o ritmo. Puro jazz!
Ó mesmo tempo penso que o tiroliro a sete voces é o contrasinal perfecto para que a miña muller engurre a testa. Eu, ó pensar nisto, sorrío. Explico: chamoume tanto a atención o título deste libro de Xosé Fariña Jamardo (que teño e lin a mediados dos 80), que cada dous por tres téñoo na punta da lingua. E cada vez que o digo, fágoo así coma cantando. Isto á miña dona pona xa dos nervios. Eu, ó sabelo, claro, empurro máis e, ale: tiroliiiiro a sete voooces. Hoxe en día teño dúas frases fetiches: "tiroliro a sete voces" e "imos a Cachamuíña!" (algo así como "imos alá". A Fitzgerald remata un dos temas. O Armstrong empeza outro. Eu, simplemente, escoito.
Finca Fierro. Martes, 9 de maio de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario