Deito sobre a tumba do esquecemento.
Pero non esquezo. Máis ben recordo. Recordo aqueles soños que
quixeron ser, pero non foron. Inocente! A quen se lle ocorre soñar!
Xa sei que soñar é bonito. Pero hai soños que están moito máis
alá do infinito. E calquera chega a eles! Nin tan sequera Buzz
Lightyear. De todas formas, non son Buzz Lightyear.
Son o que senta ó
pé do nicho da señardade. E desde ese lugar contemplo o ir e vir
dunha bolboreta polas corredoiras do tempo. Quero ser como a rula do
conto, que vive e deixa vivir. Ou quero ser o silencio para meterme
no ruído de Sabina. Con tanto ruído non se oíu o ruído do mar.
Por iso sempre é bonito o silencio. O silencio que non fai ruído.
Salto sobre a sepultura dunha ansiedade que quere morrer, pero que
non a deixo. Non sempre se acada o que está aí, aínda que sexa
lonxe. A distancia pode ser un recordo. A distancia pode ser eterna.
Hai distancias que non teñen separación. Ou extensión. A distancia
pode estar nun suspiro, nun salaio, nun salouco. A distancia non é
quen para que a rula voe. Non voa. Deito sobre o cemiterio dos
pensamentos. Aínda que, estes, nunca estarán mortos. Porque aínda
teño sentimentos. Os meus sentimentos.
Finca Fierro. Mércores, 18 de xullo
de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario