Doce menos vinte da noite. Ladra un
can na distancia. Os cans adoitan ladrar na distancia e cerca. Pero é
o que se di: mentres ladren. Mentres ladren semella que non morden.
Vai ti saber.
Estou escoitando o álbum “Portrait in Jazz”, que
Bill Evans gravou no 1959, xusto cando nacín eu. O álbum é vello,
pero a música é eterna. E se é de jazz non digamos xa. Un
bolígrafo vermello sobre a mesa. Un bolígrafo de tinta negra
colgado no peito. E o móbil cargando a batería. Doce menos dez da
noite. O asubío dun pardal é coma ese verso que se escapa do poema
cando o poeta queda pampo ante o canto da rula. Por certo, hoxe
durante case todo o día e mentres un servidor traballaba (porque
este servidor traballa sempre, ou polo menos fai que traballa), unha
rula estivo cantando sempre moi preto de min. Iso tiña que
significar algo! Ó mellor queríame dicir que entre o verso e a
estrofa hai moito sentimento. Vai ti saber. Van ser as doce da noite.
O que significa que se realiza un salto entre un día, este, sábado,
e outro, domingo. Serrat canta “Fe de vida”. Eu bailo coas pernas
dobradas dálle que dálle sobre as baldosas da cociña. A ver!,
dalgunha maneira teño que arrebolar os nervios.
Finca Fierro. Sábado, 21 de xullo de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario