A noite fura pola ventá da casa e o
reloxo da igrexa de Baños de Molgas anuncia as once e media. Non hai
volta atrás para o día. Hai xa unhas cantas horas que o sol deitou
sobre o lombo do outeiro de Brandín. Agora son as estrelas as que
gardan os soños dos xustos. O dos xustos é un dicir. Temos e
vivimos nunha sociedade na que a xustiza xoga ás agachadas por entre
os piornos dos Currás. Algunhas veces, moitas veces nin tan sequera
xoga; simplemente se agocha para evitar impartir a lei. Menos mal que
o ouleo dos cans do barrio da Igrexa impoñen a súa lei por entre os
pés dos canastros; e todos sabemos que os seus ouveos son coma
latexos que van e veñen por entre as airas da infancia.
A noite está
asentada sobre o sono dos labregos, dos poucos labregos que quedan
hoxe. A sociedade tirou cara adiante e aí quedan as leiras borrando
os regos que se escribiron con rellas de ferro. Ou de madeira. Hai
poemas de poucas áreas e algunha novela pola zona do monte Medo. A
noite deixa caer os versos de Leonard Cohen e alguén pensa que a
melancolía é o pracer de estar triste. Pero aí está a lúa vella
para dicir que a alegría non é a éxtase momentánea, pero si a
contemplación do meu resplandor. Non queda outra que facer a noite
alegre.
Finca Fierro. Luns, 1 de outubro de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario