Sento no mazadoiro dunha quimera e
contemplo a vida pasar. Vexo como cabalga o soño dunha noitiña na
aira do Pombal e como asubían as andoriñas por entre o salgueiral
de Entreloríos. Aínda que, ó mellor, igual é unha rula que aniñou
no silveiral da Lagoa. Pouso tres pedriñas sobre a miña bota
esquerda e cun rápido movemento mándoas á caldeira. Xogos de neno
de cando o tempo nin corría nin voaba, simplemente estancaba.
Sento
no mazadoiro do ermo e deixo que o silencio fure por entre os pés
dun canastro. Ó pouco sinto o bruar do vento e vexo como as follas
dun loureiro van e veñen, veñen e van por entre os catro palleiros
da aira de Dentro. Deita a noite sobre a vila de Baños de Molgas e
dous gatos negros cruzan as rúas de pedra. Ó instante un fato de
cans rompen o silencio nocturno e corren polo Agro abaixo detrás de
algo que só fixo ruído. Quizais foi un latexo dun corazón
morriñento ou o salouco dun pensamento engaiolado. Sento no
mazadoiro dunha rexouba e sei que a vida colga dunha copla que moitas
veces quero cantar, pero que, en certos momentos, se me agarrota nese
sentimento que non me deixan asomar. Contemplo a vida pasar coa
ollada perdida por entre os canastros da Aira de Arriba. Hai
silencio. É noite.
Finca Fierro. Xoves, 11 de outubro de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario