Sentei na pasarela que cruza o río Arnoia á altura das Mestras. Sentei cos pés colgando e mirando para abaixo, para Baños de Molgas. Mirei como corría a auga. Descubrín que a auga corría para abaixo. Para arriba pasou unha rula tan cerca que case lle toco. E preto da beira dereita vin como un sapoconcho se botaba a correr (o que se entende por correr) para deixarse caer sobre as carrancoñas dun amieiro.
Mirei para As Mestras e lembrei aqueles tempos de cando se realizaban alí as Xornadas Folclóricas. Un evento cultural que o concello deixou escapar por... alá eles. Mirei para Os Campos, ou sexa, para a esquerda e desde alí adiviñei o que fora meu Campo, unha finquiña de moi pouquiños metros cadrados. Case se pode dicir que era o típico terreo dun saquiño de patacas e dous ou tres regos de horta, é dicir, verzas ou fabas. Unha finca pequena que, por certo, estaba moi mal situada. Porque desde ela vía a todos os que facían uso da piscina, a todos os que facían uso das canchas de tenis e a todos os que se divertían polo parque Ansuíña e, tamén, polas Mestras. Vía a todos eses mentres, eu, sachaba eses poucos metros cadrados que, precisamente, por ser poucos había que baixar as costas e forzar os riles. E vendo a todos eses amolaba ou xiringaba de carallo.
Sigo sentado na pasarela e deixo que a música de Jean Michel Jarre se impoña por enriba do ruído da auga. Pero, para non perder ningún son, ergo e marcho para o barrio da Igrexa.
Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 28 de febreiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario