Dáme media hora, díxome o que me atendeu. Eu doulle media hora e o tempo que faga falta. En media hora pódense facer moitas cousas. Espero, confío e desexo que me faga o que me ten que facer. Se non, non me diría nada; digo eu.
En principio teño que esperar. Espero. Mentres espero podo facer o demo. O demo de cousas, digo. Non me refiro ó diaño. Ese, segundo a palabra do Altísimo, xa hai que está feito. Desde que o mundo é mundo. Máis ou menos.
Espero tomando un café e deixando caer sobre un papel en branco catro parvadas ou trapalladas para matar o tempo (se é que o tempo se mata). Din que as esperas desesperan. A min, nestes momentos, non. Noutros si que me consomen. Pero agora mesmo, como me afixen á idea de que teño que esperar, pois non me importa. Media hora. Media hora tan só. O de tan só é un dicir. Sabemos que ese tempo ou calquera tempo pode ser un suspiro ou unha eternidade.
Espero mirando para a televisión, e para unha nena que xoga, e para unha pomba que voa, e para a mesma nena que marcha, e para o coche que pasa. Espero escoitando música e sentado nun tallo porque o café xa hai uns bos minutos que o liquidei. Mellor que o sorbín, que o traguei. Media hora dá para baduar sobre calquera ou varias trangalladas. Claro que as estupideces tamén sempre foron necesarias.
Café O Chicote. A Valenzá. Xoves, 3 de novembro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario