SEMPRE FUN ALGO TORTO

Michael Jackson baila sobre o meu dedo maimiño e o azucre disólvese, espállase, afunde sobre o café que me acaban de poñer. Unha pomba mírame de esguello e eu lánzolle un asubío de confianza. Para que o asunto quede entre nós. Sempre me levei ben coas rulas e pombas. Se algunha me enfada, cun aceno fágoas voar. É raro, gústanme todos os paxaros. Mesmo os corvos e pegas con toda a mala fama que arrastran. Tamén os voitres me gustan. Será porque vivimos nun mundo cheo deles.

Ennio Morricone toca as teclas das miñas pestanas e... fai música! E que música! A pomba marchou e quen mira de esguello agora son eu. Cara á unha pantalla de televisión onde botan un partido dese repetidos. Ó mellor son resumos de varios. Xa digo que miro de esguello e iso significa que non estou atento. Porque, a maiores da pantalla, tamén vexo como pasan os coches e a xente. Aínda que escriba, gústame mirar.

Melendi canta un tema no que a letra semella que a escribiu un neno de oito anos. Recoñezo que lle achaco iso a Melendi: que as súas letras semellan de párvulos. Pero, si, canta. E ante a canción ata a pomba de antes volveu para estirar o pescozo e escoitar mellor. Seguro que a ela lle gusta Melendi. Eu son máis de tocar o banxo para simular a banda sonora de “Deliverance”. A ver, non sempre teño que ir por onde vai a maioría. Algunha que outra vez gústame ir por camiños de cabras. Sempre fun algo torto.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 31 de outubro de 2022