Esperei a que me chamara alguén. Non me chamou ninguén. Ai si, exclamei para min; serei eu os que chame a uns cantos. E empecei por Faustino, o Cancelas. Berroume de que non estaba. Mirade se é torto. É tan torto coma min. Non desesperei. Berrei por Eulogio, o Cirollo. Foi a súa dona Lidia, a Ferraias, a que me dixo que marchara por tabaco e que aínda non volvera. Seguro que xa cruzou o charco e adeus moi boas.
Percorrín dúas rúas máis para chamar a Clotilde, a muller do Silabario. Esta si que estaba! Abriu a porta e soltou un “que queres” seco e abondo rabudo. Tatexei e marchei co rabo entre as pernas, que é o mesmo que marchar coas orellas baixas. Eu mesmo empezaba a notar que perdía a calma. Pero seguín. Asubiei por Salustiano, o Caxato, que asomou á ventá e cando me viu pechou as contras coma un lóstrego. Porca miseria!
Como a testán non hai quen me gane, tocoulle a quenda a Ludivina, a Bonita. Esta, onde asomou, foi ó balcón. Que carallo, era bonita. Sorriume. Atrapallei aínda máis, pero tiven a ousadía de lanzarlle un bico polo aire. Meteuse dentro nun alustro. Sería para que eu non collese confianza. Empezaba a cansar. Ninguén me facía caso.
Insistín. Chamei por Lucero, o Fachón; por Eustaquio, o d´Arriba; por Eudosia, a Coella; por María, a de Cachamuíña; pola Fina, a Laverca; e por Felisindo, o Escangallado. Todos me viraron as costas.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 5 de novembro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario