Botei tres meses e medio (días arriba ou semana abaixo) retirando, unha a unha, as estrelas do ceo para deixarlle sitio ó resplandor da lúa. Da lúa vella, se entende; que é cando máis e mellor se lle ve o brillo. Retirar as estrelas non me custou moito que digamos. Puxen música de Vangelis (moi apropiada, por certo) e deixeime ir e vir, é dicir, flotar polo espazo sideral. A sensación era bonita. E calmada, moi sosegada.
Cando intuín que o espazo sen estrelas era suficiente para que o resplandor da lúa chea se apreciara, se vira desde tantos quilómetros á redonda, deixei de apartar os corpos celestes. Lembrar, iso si, que os quilómetros de aí arriba son e non son os mesmos que os de aquí abaixo. Parece que non hai diferenza, pero haina.
A verdade é que ver medio universo sen estrelas é e non é bonito. É bonito pola inmensidade do resplandor do noso satélite. Non é bonito pola falta de estrelas. Porque as estrelas, que demo, tamén son fermosas. Non obstante, non tardei en loitar contra unha estación espacial que me veu buscar as beiras ou tirarme do xenio, ou sexa, desfacerme esa fermosura espacial. Tiven que chamar a Cabo Cañaveral e o que pasa sempre: que me desviaron dun lugar a outro ata que rematei no alto dos Castros, en Cartelle, e desde onde mandaron axiña un mísil que mandou a estación espacial a tomar por aquel sitio. O resplandor da lúa volvía ser espectacular.
Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 4 de novembro de 2022
Café A Pedreira. A Valenzá. Sábado, 5 de novembro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario