O SUPLICIO DA ACCIÓN

Din que ás veces a dúbida ofende. Eu digo que a dúbida é sempre o suplicio da acción. Tiña o obxectivo a escasos 50 metros e non sabía como chegar a el. A dúbida estaba a atenazarme de tal maneira que mesmo tiña medo. O obxectivo era grande, incluso para velo coma se estivera a un par de pasos, mais tiña que alcanzalo para collelo ou, polo menos, tocalo.

Pola esquerda había tales sombras, tal escuridade que non sabía con que me podía atopar neses escasos 50 metros. Pola dereita había tal claridade que mesmo facía dano nos ollos. Tal dano que tiña que pechalos e, non vendo, non sabería por onde ir nin para onde ir.

Pasados xa uns dez minutos da miña decisión de alcanzar o obxectivo e seguindo sen me mover, tal dúbida xa se converteu no pánico á acción. Pingas de suor escapaban, esvaraban da miña fronte. Algunhas persoas notaron a miña angustia e interesáronse por min. Mirei para o obxectivo. Non sei como chegar, dixen. Miráronme con estrañeza. Non será que aínda non empezaches a andar? Ponte a andar!, case berraron.

E botei un paso detrás doutro. A acción era sinxela; todo consistía en poñerse a andar. De fronte. Sen pensar. Quedara agarrado á quimera dunha dúbida. Simplemente había que andar. Ós 25 metros xa me emocionara. O obxectivo estaba alí, case pegado xa ó contacto da miña man. O suplicio da acción estaba na miña cabeza. Volvín esta, sorrinlle ás persoas que me animaran e nun amén abracei o obxectivo.

Café Oren Express. A Valenzá. Xoves, 23 de febreiro de 2023