Ás veces é mellor non ler a prensa porque hai novas que deixan a un medio fundido. O outro día non sei que xornal comentaba que esta xeración (imaxino que a dos máis noviños) deixaría de ver as estrelas. Iso é horrible! Só que sexa polo mero feito do que significa velas, da súa fermosura. Tal aseguranza lanzouna Science, que tamén revelou que a contaminación luminosa aumentaba un 9,6% cada ano.
O da contaminación é un dato máis que malo, pero que, máis ou menos, xa se intúe, xa asumimos. E menos mal, que podía ser peor. Rectifico: creo que será peor. Agora ben, o de non poder ver as estrelas iso bota para atrás todos aqueles poemas que se escribirían nun futuro. Porque... quen non lle adicou uns versos ás estrelas? As estrelas, logo do corazón, creo que é un dos símbolos máis grandes que existen cando se fala de amor ou de romanticismo.
As estrelas, esas que están no universo de Space Odity, de David Bowie; ou en A Sky Full of Stars, de Coldplay; ou no universo de Amaral; ou no Starlight, de Muse. Aínda que para un servidor a estrela máis errante é a de Lee Marvin. Este actor só cantou unha vez na súa vida, pero a súa Wandering Star é todo un universo de emocións e felicidade.
Con esta marcha contaminante que levamos, nin subindo ó alto dos Castros, en Cartelle, nin á Chaira ou Outeiro do Corno, en Baños de Molgas, conseguiremos ver eses astros que nos fan soñar, rir, versificar e amar. Como a súa visión semella que chega á súa fin, non queda outra que empezar a durmir ó raso para contemplar... as estrelas.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 29 de xaneiro de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario