Adóitase dicir que o que as fai, acaba pagándoas. Xeralmente, o que fai unha falcatruada acaba atopando a man da xustiza, que, aínda que ás veces é lenta, si a ten longa. Claro que, despois, depende tamén de a quén lle bota a man. Non é o mesmo que a xustiza acose a un pobre desgraciado que a un chupatintas de moito coidado. O pobre desgraciado, cazado, quedará aínda máis pobre por falta de padriño. O chupatintas de moito coidado, cazado, sempre terá aquela posibilidade de que en toda a súa vida arrimouse ó abrigo dunha saba de flanela; a sombra do padriño é longa coma o ciprés de Miguel Delibes. Pero aínda que as condenas non dean moito exemplo, queda aquela rexouba, aquela alegría interior de saber que tamén os máis poderosos caen de cando en vez. Poida que por pouco tempo, pero caen. E, ó mellor, ata na caída poden levar un zafranazo de tres pares de narices. Ó mellor ata xa non conseguen levantarse desa mala caída. O de mala é un dicir, xa que esas caídas son as que lle prestan de verdade ós espectadores, son as que desexan que o tempo non cure as feridas que se puideron causar.
Finca Fierro. Venres, 18 de novembro de 2011
No hay comentarios:
Publicar un comentario