A RODA DUN CAMIÓN

              Quero rachar o vento cun sopro da trompeta de Louis Armstrong e subir ó alto do outeiro do Corno para, dende alí, cantar a grito pelado que a vida é un par de ás planando sobre a morte. Debuxo arabescos sobre o firmamento e deixo que unha laverca me acompañe por entre as xestas do monte Medo. Logo, con parsimonia, ollo para as nubes que pasan e sei que dentro dun chisquiño vai chover. Porque o vento xa deixou de fungar. Agora, tan só a trompeta de Louis Armstrong asubía por entre os piornos dos Currás. E a chuvia xa cae con forza sobre as miñas ás. Non consigo planar e aterro sobre o chapapote da estrada, onde, nun santiamén, a roda dun camión esmaga os meus soños. A trompeta de Louis Armstrong é unha amasadura de penalidades.

              Oficina de Maceda. Mércores, 2 de novembro de 2011