Á CACHEA

              Déitase o caxato sobre o valado da leira e o fento deixa caer a súa semente sobre a herba verde. Hai momentos nos que un escornabois sae a percorrer os camiños e a tomar o sol. Mentres que os versos dunha grava forman un poema na Tapada dos Ferreiros. Alí, tres cativos vense sorprendidos polo garda forestal e amoestados porque, os inocentes, andaban á cachea de cando a seca bebeu toda a auga do río Tioira. Os peixes afogaban nos pozos que se formaran nos anos sesenta e setenta de tanta grava que se quitou. Era moi fácil collelos coas man. Hai poemas nos que non é necesario recitar os seus versos para descubrir todo un mundo infantil no que a inocencia se mesturaba coa placidez das vacas e no que o monte era o mellor libro de texto da escola.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 26 de outubro de 2012