ANACOS DA MEMORIA

              Deixa que o alacrán da miña memoria envelene os arados que abriron a terra que estaba erma. Mañás nas que as xeadas rachaban as tubaxes polas que corría a auga da infancia; e da inocencia. Grans de semente que caían mansiñamente sobre a educación duns labregos que non tiñan vida. Máis alá das terras só había soidade e silencio. E moita miseria. Deixa que o paspallás da miña alma plane polos outeiros dunha intelixencia que atravesaba os piornos e xestas, os arados e o carro. Hai anacos da memoria que non se van nunca, que nunca se perden. Aínda que esa vida estivese deitada sobre unha cama de toxos. Ás veces ata sería bo perder eses anacos da memoria. Non é o caso; a infancia, a inocencia sempre está presente.

              Cafetaría do pavillón Os Remedios de Ourense.

              Xoves, 11 de outubro de 2012