Pola fiestra vense as nubes de cor
laranxa que, por pouco que te despistes, xa tornaron a unha tonalidade moito
máis clara; é a causa do sol que vai caendo polo poñente. Agora mesmo, a maioría
das nubes que alcanzo a ver xa son de cor gris, tan só a esquiniña dunha segue
a ser laranxa. A risa dun neno acouga sobre un globo azul e viaxa cun bambán
cara á nube esa á que aínda se lle debuxa o resplandor do sol. Mentres
contemplo o disfrace de señorita nun neno infantil do ABO, xa todas as nubes
son grises por completo e incluso a escuridade quere asomar xa por ese cacho do
ceo que contemplo. Mentres o meu rapaz, que vai de indio harapahoe, é o punto
neurálxico dos seus compañeiros grazas ao móbil que ten sobre a mesa. Hoxe, en
vez de adestrar, atenden á semifinal da Copa do Rei de baloncesto entre o Barça
e o R. Madrid. Tamén este é un bo adestramento. As nubes xa non teñen cor. É
noite.
Cafetaría do pavillón dos Remedios
de Ourense.
Xoves, 7 de febreiro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario