VIXIANDO O MEDO

              Que é o medo? O medo é pasar case unha hora subido a un burro para facer tempo. Os castigos favoritos da miña nai (a maiores das labazadas que caían a moreas) eran facerte madrugar sen motivo ou mandarche cousas que “acojonaran” un pouco. Unha vez fíxome ir ao muíño cando xa era noite pecha. Para iso había que cruzar unha espesa carballeira duns dous quilómetros ou máis. Aquilo era demasiado para a miña infancia. Que fixen? Esperei e esperei no alto do burro xunto ao embarcadoiro da estación do ferrocarril. Aínda que estando alí non sabía qué era peor: se cruzar a carballeira ou temer a que asomase ela dun momento a outro para saber se ía realmente ao muíño do Dositeo. O medo apertábame o cu e a cabeza retorcíase dun lado para o outro vixiando un perigo, calquera perigo; vixiando o medo. Xa na casa desculpeime con que o muiñeiro non estaba e eu non podía coa saqueta de millo. Creuno. Deixei escapar o medo nun profundo suspiro.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 7 de febreiro de 2013