UN POBO GANGRENADO

              Segue a corrupción maltratando a nosa sociedade. Seguen os políticos ríndose ante o noso nariz. É· normal, entón, que, ás veces, a rabia nos altere un pouco o entendemento. Quéirase que non, un cansa de traballar para ineptos e ladróns. É certo que a gran culpa é nosa… por votalos. Pero cando o fas é porque confías un chisco neles e porque cres e pensas que poden cambiar o mundo. Logo descobres que aínda escarvan máis na ferida. E canto máis gangrenada está, máis se aproveitan eles da nosa dor. Un pobo gangrenado non ten espírito de reacción. Sempre se dixo que as feridas cicatrizan. É verdade. Pero as gangrenas sempre cheiraron a podre. Só os vermes se manexan ben por entre a gangrena. Nós somos a gangrena; eles son os vermes. A rabia asoma, pero seguimos apandando.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 7 de febreiro de 2013