Alí
está a rula pousada na galla dos castiñeiro. Contempla a inocencia dunha bolboreta
e peitea sobre a nostalxia dunha gaiola que deixou hai xa moito tempo. Sempre
quixo ser libre para soñar con aquilo que un día a namorou. Ante o ruído dunhas
follas que se moven polo vento, a rula emprende o voo e voa cara á memoria das
noites de silencio e cara ó resplandor da lúa vella. Mira para a esquerda, mira
para a dereita e sabe que por algún lado asomarán os recordos de cando a
melancolía acougaba sobre as súas ás grises. Hai momentos na vida que chega con
sentilos. Hai distancias dun castiñeiro a un carballo nas que acontecen eventos
que ninguén se imaxina ata que os vives cos ollos presos nun lapso de tempo. Tamén
a rula quere viaxar sobre unha nube de algodón branco. Acouga no niño e, nel, a
esperanza ten as ás pintadas coa semente dun poema que alguén lle escribiu
desde o infinito e máis alá. A rula deixa que os ollos se lle vaian pechando,
segundo a noite proxecta sombras sobre a carballeira dos sentimentos. Oxalá
saiba que logo dun día chega outro e que a vida pode ir máis alá dun voo que a
espera ó espertar a alba.
Café
O Chicote da Valenzá. Martes, 23 de febreiro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario