Baile sexy na pantalla da
televisión. Nubes negras no ceo. Coches que pasan correndo. (É que hai outros
que están parados, aparcados) Así entendémonos. Xente que entra. Xente que sae.
Outro vídeo musical. Un cantante tocando o piano sobre un terreo seco, agreste.
Unha señora que pasa pola beirarrúa. Un móbil que soa. Unha perna que treme. A
miña. A dereita. Porque a esquerda cabalga sobre aquela. E os nervios, ou o
ritmo da música, ou porque si faina tremer. Tamén a Xoel lle tremen moito cando
vai no coche. Sempre penso que lle me pasa algo ó vehículo ata que caio na
conta de que é o rapaz que non está quieto un carallo. Unha moto que funga. O
silencio dun instante. O ruído que xa volve. O relato que avanza. Ninguén
debería ter dereito cuspir cara á arriba. Imaxinade onde vai parar o esgarro,
o esputo. Pero hai xente que non pensa
nas consecuencias. Ás veces, ou quizais moitas veces, actuamos a cegas. Un
microbús que pasa, lentamente. “Así empeza o malo”, de Javier Marías, disposto
a entreterme o resto da tarde e parte da noite. Depende. De que depende? Das
actividades dos rapaces. De se van ou non van. Se van, leo ou escribo. Se non
van, entón si que leo. Na cama ou pateando pola cociña. Remato. Marcho. Adeus.
Café Oren Express da Valenzá.
Luns, 1 de febreiro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario