MISERIAS QUE ABRASAN

               Dime o vento ferido que ninguén me disparou un tiro. Certo; non teño ningunha ferida aflorando na miña pel. Teño engurras, iso si. Porque a pel tamén vai vella e está toda queimada polas miserias da vida. Hai miserias que abrasan. Como achas de carballo que arden. Ou de castiñeiro. Ou de nogueira. De calquera árbore, menos de eucalipto. En Galicia invádennos os eucaliptos. Non facemos cousa con xeito. E non vale predicar. Predicamos no deserto. Vaia expresión! A quen se lle ocorrería? Quen vai predicar no deserto! Nin Xesucristo debeu predicar no deserto. Como non lle predicase ós lagartos... Ollo ó dato!; moito coidadiño con falar da relixión. Estes días seica está a amolar un nosopai especial que alguén recitou nun escenario. Unha vez máis a liberdade de expresión lánzana ó quinto inferno. Coma se todos tiveramos que ser católicos, apostólicos e romanos. Eu, que son galego. Manda truco na Habana! Onde? Na Habana, en Cuba, no territorio castrista. Volve dicir o vento ferido que ninguén me disparou un tiro. Certo, non sangro; só cuspo palabras de orballo. Tamén teño dereito a ter goteiras, a que me chova.

               Café Perla 6 do Campus Universitario de Ourense.

               Mércores, 17 de febreiro de 2016