Eu sei que ás veces falo sen
permiso da cabeza, pero é que me gusta falar. Sempre me gustou falar. Recoñezo
que son un laretas. Cando digo que alguén lle dá á lingua de carallo, a miña
muller axiña salta coa sentenza: “pois anda que ti”. E aínda que sei que ten
razón, é algo que me mata, que mo bote en cara desa maneira. Ás veces xa non
digo nada de que tal ou cal persoa fala polos cóbados, para non recibir a
sentenza. E o caso é que ten razón. Pero, a maiores do dálle que dálle, é que
falo sen permiso da cabeza. Principalmente cando falo en quente. Entón aí si
que a cabeza non regula e cuspo burradas que non penso. Aínda que, nisto, vexo
peor o escribir có falar. Ó escribir, aquí si que non atendo a razóns; como
escriba tan axiña de ler unha nova que me amola, entón si que esbardallo a
darlle cun sacho. Menos mal que hai xente concienciuda na redacción do xornal e
moitos dos meus escritos, por sorte, durmirán no baúl do limbo. Ata lle terei
que dar as grazas para evitarme desgustos coa súa publicación. Imaxino que, de
tantos relatos que lles mando, ó final xa serei coma un fillo para eles ou como
un adulto que xa empeza a chochear. Grazas, compañeiros. Pero aínda así, quero
que saibades que ás veces falo sen permiso da cabeza.
Café Paseo de Ramoleox da
Valenzá. Luns, 15 de febreiro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario