Xa
é noite. Todos os días danlle paso á noite. Todos. Uns antes e outros máis
tarde. Depende da nubilidade. Máis ou menos. Todos os días funga o vento.
Depende. De que depende? De se hai vento. Non todos os días hai vento. Certo.
Uns días hai vendavais e outros, pssséee, unha brisiña de nada. Todos os días
respiro para non afogar. Que remedio! Ai Deus!, mira que se afogo… Por se acaso,
vou respirar seguido. Non vai ser que…
Miro
o móbil e quédalle pouco batería. Miro para a rúa e chove. Leva todo o día
chovendo. E chovendo de raio. Case, case coma no partido Celta-Sevilla da volta
da semifinal da Copa do Rei. E mira que nese partido choveu “de lo lindo”. A
ver!, non sempre vai lucir o sol. Se hai sol porque hai sol. Se chove porque
chove. Arre demo!, nunca chove a gusto de todos. Debería chover sempre cando eu
estivese durmindo. Ou cuberto. Aínda que xa non teña a gabardina de Moncho
Borrajo. “Neno, levas cubertoira?”,
berrábame sempre a nai. Levo, oh, levo. Se non a levaba, mollábame. As vacas
paridas tamén levaban unha coroza. Se se mollaban afectáballe ó ubre. Nós coidabamos
ás vacas. Non, é que algúns igual pensan que as tratabamos a paus. Ui, a xente
éche moi retorcida. De pensamento.
Café
Paseo de Ramoleox da Valenzá.
Venres, 12 de febreiro
de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario