Acabouse
o que se daba. É dicir, empeza de novo a farsa, a gran trapallada dunhas
eleccións que se vían vir. Dunhas eleccións que desganan a calquera. O tempo
seguro que o dirá. Non sei, pero dáme a sensación de que haberá unha gran abstención.
Porque todo cansa. E logo do esperpento destes meses, aínda máis. Pero,
tranquilos, a eles todo lles dá igual. Saben que ou uns ou outros, con
abstención ou sen abstención subirán á palestra e farán e desfarán ó seu
antollo... á conta dos pombos. E a vivir, que son dous días! Aquí e en Panamá.
Século
XXI. Non hai maneira. A xente segue a matarse como antes de Cristo e despois de
Xesucristo. En Siria andan niso. Pechan os ollos, lanzan as bombas e que caian
onde Alá queira. Que, xeralmente, mirade por onde, non adoitan caer en
ministerios nin arsenais nin residencias políticas, van caer xustiño, xustiño nunha
escola ou nun hospital; como aconteceu o outro día no hospital de Alepo. Ó
mellor pensaban que alí se acochaban as armas ou as tropas inimigas. En todas
as guerras sempre pagan os xustos polos pecadores. Ou sexa, empézanas os
pecadores e morren os xustos. En todas. Como Deus e Alá mandan.
E os
grandes organismos da... paz? crúzanse de brazos. Non vaia ser que molestemos a
tal ou cal potencia na súa venda de armas. As guerras, a maiores dos xustos e
pecadores, tamén son para iso, para levar a cabo o gran negocio do armamento.
Ale, veña, guerras a esgalla. Que importa o século! Que máis dá a cantidade de
mortos! Que paguen os xustos!
Cafetaría
Pabellón de Ourense. Venres, 29 de abril de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario