BOLBORETA NA FLOR DO SOÑO

            Quere meu soño converterse en bolboreta, pero o toxo da ignorancia faise dono e señor da habitación dos silencios. Sempre haberá silencios na algarabía dos pensamentos. Quizais nunca pensamos que un verbo ben escrito pon ó suxeito no seu lugar. Ó mellor é ó revés. É igual; o caso é que o verso entre ben no poema.

Quere a lúa acomodarse no firmamento, cando,ela, a pobre, foi sempre a culpable do meu entendemento. A lúa sorrí e chíscame un ollo. Non é necesario que o faga. Eu ben que a comprendo. Sempre a entendín. Quizais porque desde neno e desde calquera outeiro do monte Medo non lle perdía ollo nas noites de inverno. Alá, no alto, brillando, e ensinando o camiño dos sentimentos. Hai sentimentos que van máis alá do firmamento. Eu que sei, ata o infinito e máis alá. Por exemplo.

            Quere a noite ser raíña do meu sono. Pobre infeliz! Non sabe que entre o sono e o insomnio hai un libro enteiro. Escrito cos latexos de tinta azul e cos suspiros caendo en todos os parágrafos. Palabra a palabra, liña a liña a vida pasa. Mentres, na habitación, os pensamentos quedan en calma. Sigo intentando ser bolboreta na flor do meu soño.

            Café Oren Express da Valenzá. Martes, 12 de abril de 2016