As comunicacións da
administración adoitan ser enmarañadas, longas e non aptas para calquera
paisano. Entendo que teñan que seguir unhas pautas e citar unha morea de leis e
decretos e normas e artigos, pero isto chegaría con citalo se o paisano fixera
algunha reclamación, se o paisano se puxera bravo, e punto.
Poño un
exemplo: a un gandeiro comunícanlle por
carta que vai cobrar por tal subvención, tanto. Mirade cómo será a comunicación
que todos, e digo todos, se presentan na oficina correspondente para que os
funcionarios lles digan sobre qué vai esa carta. Estes, ás veces, quedan coa
boca aberta e vense nunha apurada para explicarlles a realidade da carta, da
comunicación. É dicir, que para cobrar o paisano 100 euros, por exemplo,
mándanlle unha andrómena, unha leria que non entenden e que os fan perder unha
mañá para que un funcionario lles explique (se este entende) ese pago. Co
sinxelo que sería poñer: tal subvención de tal ano con este importe. Nada máis.
Xa está. Que logo o paisano se pon farruco; pois segundo a lei tal, do real
decreto cal, no seu capítulo xe, do seu artigo zeta dálle que dálle. Neste noso
país, en vez de facilitarlle a vida á xente, complicámoslla de tal maneira que,
despois, é normal que nos acusen do que nos acusan. A administración debería
ser a sombra do paisano e non o sol que queima.
Café Paseo de Ramoleox da
Valenzá. Martes, 12 de abril de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario